Je vult mijn hart

 

Dag lieverd,
veel plezier,
geniet ervan,
een laatste knuf,
nog even zwaaien,

nog even zwaaien,
weer zie ik je gezicht, je lach
die laatste knuf,
ik voel je wang tegen de mijne,
geniet ervan,
het uitzicht, al het fijne,
en heb je even nog plezier gehad,
ik zie je voorpret nog,
mijn lieve schat,

hier loop ik met je foto,
je kamer blijft zo leeg, zo stil
en dan verdiep ik me in jou,
ik haal je leven boven,
beleef met jou momenten
in de stilte van mijn hart,
je vult met wie je was
mijn diepste diepte.

jij, lieve, lieve liefste,
je vult mijn hart.

Coby Poelman - Duisterwinkel

Gepubliceerd in de MH 17 troostbundel.
 Troostvleugels is de gedichtenbundel die speciaal is samengesteld voor de nabestaanden van de vliegramp met de MH17 op 17 juli 2014. Deze troostbundel met bijna 60 gedichten, is tot stand gekomen via www.gedichtensite.nl en belangeloos uitgewerkt door Drukkerij Janssen uit Gennip. Door slachtofferhulp Utrecht zal deze bundel uitgereikt worden aan de nabestaanden. De initiatiefnemer is dichter Justus A. van Tricht.

Abstract

Het wachtend groen

onder azuur

in nevelen gehuld

lijkt te verlangen

naar de rust

van maagdelijk wit

mysterie slaapt

in randen blauw

wind sluiert licht

waar 't groen

van lente tafelt

in kleurrijk evenwicht.

Coby Poelman-Duisterwinkel

Geschreven bij het schilderij van Jo van Wiggen.

Uit de bundel "Strijklicht van violen", poëzie bij kunst en literatuur

Moeders verjaardag

Vandaag is het de dag
dat mijn moeder verjaart.

Helaas is ze niet meer
bij ons hier op aard.

“Nu blijf ik bij U voor altijd,

God die mij troost, die bij mij zijt.”

Deze strofen komen in mijn gedachten

op de straatweg Groningen – Drachten.

Ik ben onderweg
op de fiets naar Zuidhorn

waar moeder vertoefd heeft
in een woonvorm

voor dementerenden wel te verstaan.

Wat tref ik daar vanmorgen aan?

Zou mevrouw x
me nog kennen deze keer?

Zie ik mevrouw y nog eens weer?

Wie zou er dienst hebben van ’t personeel?

Werkten H en A op vrijdag veel?

In mijn fietstas zit een gebakken cake

omdat me dat wel aardig leek.

De weg erheen is me zo bekend.

Wat werd moeder hier verwend.

Iedereen was liefdevol voor haar.

In gedachten zie ik haar witte haar.

A heeft dienst, haar gezicht staat verrast.

“Hé, kom jij hier gezellig te gast?”

“Ja, ’t is 3 februari vandaag

en moeder woonde hier zo graag.

’t Was zo heerlijk om hier te komen

en met haar over vroeger te bomen.

Ik zag op het naambord
slechts drie in getal.

Wat een klein groepje,
hoe gaat het zoal?”

“Mevrouw x is overleden,

stilletjes van ons weggegleden.”

Mevrouw y kent me niet meer.

Nieuwe gezichten begroeten me weer.

“Heeft u hier gewerkt mevrouw”?

“Nee, moeder woonde in dit gebouw.”

De cake smaakt goed en de koffie geurt.

We bekijken foto’s om de beurt.

Daar zit moeder aan tafel te eten.

De tijd wordt eventjes vergeten.

’t Was goed om hier weer eens te zijn.

Groet de anderen, bedankt, het was fijn.

Ze leve lang, hoera, hoera.

Ze leve in Gods Gloria!

Coby Poelman-Duisterwinkel.

Uit de bundel "Granaatjes met een gouden slot"

Geschreven op 3 februari 2006.