Het onopvallend vruchtje

Stille Landman, zie mij wachten

in ‘t verborgen duister,

ik draag een heel klein vruchtje maar.

Wanneer U langskomt zult U denken

dat vruchtje is nog lang niet klaar,

ik leef hier in het donker,

durf me niet laten zien,

nooit kom ik in het volle licht,

komt U een keer bij mij misschien?

Ik ben zo bang voor al die ruwe mensen

die plukken in het wilde weg

en met hun ladders langs mij schuren,

geen blik mij waardig keurend

vernielen ze de heg.

Ik wil zo graag meer vruchten dragen

maar er komt geen landman langs

die naar mijn bladerdak komt kijken,

ik heb geen schijn van kans.

Ze lopen allen mij voorbij,

begerig zijn hun ogen

gericht op vruchten in het licht,

naar mij wordt niet gebogen.

O goede Landman,

bent U daar?

U hebt mij niet gemeden,

wat voelt dat fijn, ik zie Uw hand,

hebt U zich niet gesneden?

Stille Landman, hoorde U mij?

Ik heb voor ‘t eerst gebeden!

　

Coby Poelman-Duisterwinkel

Uit de bundel "Geloofsvreugde"